Koos Buster, Sam Andrea e.a. in 'Americana' bij Galerie Fleur & Wouter

Galerie Fleur & Wouter organiseerde vrijdag 10 april een leuke primeur. Voor hun nieuwe verkoopexpositie met de verzamelnaam 'Americana' was het organiseren van een 'fysieke' vernissage natuurlijk geen optie. Dus nood breekt wet en anders dan anders konden geïnteresseerden middels een live stream op Instagram getuige zijn van de start van de vertoning. Dus toch nog een feestelijke - zij het virtuele - opening.
Geïntrigeerd door wat ik op mijn smartphone te zien kreeg, bezocht ik de galerie in levenden lijve. In mijn uppie en uiteraard met inachtneming van de anderhalve-meter-regel. Ik trof daar de goedlachse Fleur en liet mij gewillig rondleiden.
Kijk en lees je mee?

1. Koos Buster, 'Oil Trump', 2018. 2. Johan Kleinjan, 'Bad Habit', 2020. 3. Een wandje én 'Gun' (2019) van Koos Buster.  

Galerieschroom of -drempelvrees, ik heb er behoorlijk last van. Bij het binnentreden van een kunsthandel overvalt mij nogal eens de gedachte 'ik ben hier niet welkom'. Je ken het wel: dat je eigenlijk stijf-chic wordt weggekeken. In zo'n geval word ik slachtoffer van wat wel kwetsbaarheidsschaamte wordt genoemd. Heel ongemakkelijk denk ik dan: "ik heb hier niets te zoeken. Dit is niet iets voor ons soort mensen". Kortom: ik voel me een kunst-nitwit. Geheel onterecht, maar toch...

Niets van dat alles bij Galerie Fleur & Wouter. Hoe laagdrempelig wil je het hebben? Gevestigd in een lokaal van een oud schoolgebouw en van de buitenkant ook niet als een galerie te herkennen (in de wijk 'Nieuwe Pijp'), creëerden (je vermoedde het al) Fleur Feringa en Wouter van Herwaarden een toonzaal met het werk van voornamelijk jonge kunstenaars. Zelf ook behorende tot wat we tegenwoordig millennials noemen, richten zij zich vooral op de jonge kunstkoper. Ben je ietsjes ouder (zoals ik), dan is het natuurlijk ook goed.

talentvolle 'nieuwkomers'

En die keuze voor het vertonen en (daarmee) bemiddelen in de verkoop van kunst van 'jonge honden' maakt dat de prijs van het gepresenteerde bij deze galerie meestal redelijk is. Nog een soort van betaalbaar, zeg maar (hoewel ik natuurlijk niemand in de beurs kan kijken). Denk maar zo: de creatieve inspanningen van talentvolle nieuwkomers zijn een feestje voor nu, maar ook een belofte voor later. Dus heb je niet zoveel vet op de botten of 'liggende gelden', maar wel verzamelambities? En/of wil je geen Ikea-poster boven je bank? Dan is het slim om kunst aan te schaffen van veelbelovende debutanten.

4. De uitnodiging op Instagram voor de ge-live-streamde opening. 5. Koos Buster: Hunting Gun, Marboro, Cigar en Ashtray with Fags (allemaal 2019). 6. Koos Buster, Het Booreiland, 2018. 7. Koos Buster, Coca Cola Bottle 4 en Fanta Bottle 1, 2018 (glas én keramiek). 8. Koos Buster, Sea World, 2018.

De tering naar de nering zettend (als in: "we laten ons niet kisten"), besloot het toonzaalduo tot het starten van een 'Corona Art Blog'. Het is vanwege de pandemie-perikelen immers lastig, soms onmogelijk*, om een galerie te bezoeken en vandaar "komt Fleur & Wouter Teevee naar je toe!" Met korte filmpjes begeleiden de galeriecompanen je langs de, voor hun nieuwe presentatie geselecteerde kunstenaars en vertellen ze "hoe je arty kunt blijven in Corona-tijden."

In de videootjes zie je grappige en ontwapende gesprekjes - óók de bloopers - die Fleur, dan wel Wouter hebben gevoerd met Koos Busters, Sam Andrea en Johan Kleinjan. Dus bewegende beelden van drie van de vier kunstenaars die - samen met fotograaf Cleo Goossens - de expositieruimte in de Van Ostadestraat vullen.
* sommige galerieën zijn gesloten, anderen laten op afspraak en met de nodige voorzorgsmaatregelen bezoekers toe (zoals de onderhavige).

moderne kunst op heterdaad betrapt

De verkooptentoonstelling kreeg de titel 'Americana' mee, omdat Fleur & Wouter zelf (ook) gefascineerd zijn door the States. Vandaar dat zij de deelnemende artiesten vroegen naar hun kijk op de Amerikaanse cultuur. Het spits wordt afgebeten door Koos Buster. Zijn 'optreden' in de digitale uitzending en zijn alternatieve sierborden zijn wat mij betreft het meest in het oog lopend (hoewel de kleurrijke doeken van Kleinjan ook - in positieve zin - om aandacht schreeuwen).
Al sinds een jaar of twee is deze keramist 'hot & happening': hij maakt als een speer carrière in de kunstscene. Terecht, wat mij betreft. Koos Buster (1991 en het moet wel een artiestennaam zijn, toch?) verheft het gewone; het triviale tot kunst. Dat is vaker gedaan - denk maar aan de (ready made) toiletpot van Marcel Duchamp, maar deze kunstenaar maakt de objecten zelf van keramiek. Aardewerk. Porselein. Wat is het?

9. Sam Andrea, 'American Drive', 2020. 10. Cleo Goossens, 'Cup, Palm Springs', 2017, 'Dodgers Girl', 2019 en ; Slippers, Ojai', 2017. 11. 'Sam Andrea, 'Atomic Bomb', 2020.

De 'pottenbakker' zwaaide in 2018 af van de Gerrit Rietveld Academie. (En trouwe lezers weten van mijn liefde voor dit breekbare materiaal en daarom neem ik elke mogelijkheid te baat om daarover te berichten). Zijn afstudeeropdracht heet 'Sierborden van bijna alles wat ik niet leuk vind'. Oh, ik hou daarvan. Die logica...! Wat 'ie NIET leuk vind. Koos Buster geeft als uitleg: "met mijn borden wil ik dingen vieren die ik niet leuk vind. Het moet ook een beetje feestelijk zijn."
Right you are, Koos...

tegeltjeswijsheid

De plaquettes zijn als gedecoreerde delftsblauwe, geglazuurde wandborden: al eeuwenlang een oer-Hollands exportproduct (soms van Chinese origine). Die van Buster hebben een ietwat onbeholpen en rustieke vorm en een eigenzinnige versiering. Wel net als het populaire Holland-souvenir, wit met een blauw decor en een gouden detail, maar dan zeer actueel. Donald Trump (op een jeugdfoto, want ook hij is ooit onschuldig geweest) als verantwoordelijke voor de ontbossing ten gunste van de winstgevende oliewinning ('Oil Trump'). Op een ander bord ook een kinderfoto: die van Saddam Hoessein met iets wat hij als volwassene op zijn geweten heeft. #Metoo-Harvey Weinstein en meer van dat soort maatschappelijke thema's.
Ik kan maar een ding zeggen:

Hebberigmakend! 

Goed. Er is meer. Sam Andrea (1991) maakte mooie linosnedes over "een helse rit langs plaatsen in en herinneringen aan de VS. Heden, verleden en fantasie zijn met elkaar verweven. Het zijn nachtmerries over schietpartijen en dromen over een Heaven-motel. De kracht van geweld en angst en de romantiek van het landschap komen samen in deze serie genaamd 'an American dream'."
In de expositie hangen drie foto's van Cleo Goossens (1991). Ze doen mij sterk denken aan de dromerig-romantische zwembad-afbeeldingen van David Hockney.

Johan Kleinjan: 12. links, 'Ron' en rechts 'Family Bounty Hole'. 13. Zaaloverzicht. 14. 'Joe. 15. 'Muddy Valentine', allemaal 2020.

Tot slot Johan Kleinjan (1974). Oh, lekkere schilderijen vind ik dat. Hij verbeeldt die vreemde, op-en-top Amerikaanse wereld van monstertrucks-, iron horse bounty hole stuntshows en -mud races en het - in mijn ogen - rare milieu rondom dat fenomeen. Zó niet mijn (onze?) werkelijkheid, maar daardoor juist reuze intrigerend. Vrolijk bovendien.


-X-


Nog tot en met 10 mei aanstaande hangen/staan/liggen de kunstwerken in de galerie. Maar gaat het er niet van komen - heel begrijpelijk - bekijk dan vooral de videootjes (link ↓). 'The making of...' en interessante inkijkjes in werkplaatsen ineen: aanstekelijk leuk, beloof ik je.

En tot slot een dilemma-minuut.
Fleur of Wouter....? (zie Fleur en Wouter tv)

A Grey Lady in Corona-tijden (met dito kapsel...). Foto: Fleur Feringa.

Tekst en (iPhone)foto's: @MiriamvanderMeer | www.agreylady.nl