De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling in het Dordrechts Museum

De meningen zijn behoorlijk verdeeld. De ene recensent (Museumtijdschrift) prijst de tentoonstelling de hemel in - nou ja, da's misschien een tikkeltje overdreven, maar andere kunst-criticasters (NRC en Trouw) branden de expositie tot de grond toe af. Kortom, in het Dordrechts Museum zie je een vertoning die de gemoederen nogal bezighoudt. Volop emotie en dat is - naar mijn bescheiden mening - ook de bedoeling van kunst. En daarnaast: over smaak valt niet te twisten...

Maar wat vindt de gemiddelde en vooral ook amateuristisch kunstleek van 'De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling'? 

Het Dordrechts Museum - in de volksmond het Schilderijenmuseum, dus hoe toepasselijk - toont werk van 28 Nederlandse kunstenaars. Maar let wel: alleen moderne, 'ouderwetse' schilderijen.
Hieronder volgt mijn impressie.

1. en 2. Willlem Weismann, 'U S', 2018 en 'Autodidact', 2015. 3. Rafaël Rozendaal, twee werken uit de 'Into Time' serie, 2016. 4. Emo Verkerk, 'Vincent in Londen', 2014. 

Want hoe old school zijn schilderijen heden ten dage? In 1995 schijnt de toenmalig directeur van het Parijse Picasso Museum, de heer Jean Clair, te hebben beweerd dat verf op doek zijn beste tijd wel had gehad. Prehistorisch. Zooo vorige eeuw!

"Schilderijen zijn een overblijfsel uit de tijd dat we nog geen foto’s konden maken, doelloos als een blindedarm, verstandskies, de paardentram", schreef (ook) het NRC in 2013 naar aanleiding van een expo met performance art in Londen. Het is een en al video, foto, film, installaties en de zogenaamde ervaringskunst wat de klok slaat. Conceptueel ook: grondlegger daarvan was Marcel Duchamp, uitvinder van de 'Ready Made Art' met zijn tot kunst gebombardeerde pispot uit 1917 (maar die vinding blijkt volgens recent onderzoek dan weer niet van hem te zijn).

In de beeldende kunst zijn het dus andere media die domineren, maar het Dordrechts Museum verzamelt sinds haar oprichting in 1842 tot op de dag van vandaag moderne schilderkunst. Want "wat is de rol van de schilderkunst anno nu? Op de grote internationale tentoonstellingen en biënnales schittert ze door afwezigheid. (...) De Meest Eigentijdse Schilderijen Tentoonstelling - deze titel verwijst naar een schilderij van René Daniëls - laat zien dat het schilderen nog altijd zeer actueel en springlevend is." 

1. Zaaloverzicht. 2. Frank Ammerlaan, 'Untitled', 2016. 3. Frank Ammerlaan, 'Untitled', 2018. 4. Willem Weismann, 'Late Sleeper', 2018. 5. Klaas Kloosterboer. 6. Zaaloverzicht.

Het zijn niet de minste die een bijdrage leveren aan de tentoonstelling met de lange en ietwat pocherige naam. Ik ga even name droppen. Wat dacht je van een Emo Verkerk; een Robert Zandvliet; een Tjebbe Beekman; een Marlene Dumas en zo kan ik nog wel even doorgaan. En al die beroemde namen hangen er niet met één werk - zoals ik hierboven suggereer - maar in de meeste gevallen met twee, drie of vier. Ook zijn er meerdere generaties kunstschilders opgenomen in de tentoonstelling. Je ziet oude rotten in het vak, maar ook werk van jong talent.

Tjebbe Beekman: "wat ik te vertellen heb, kan ik alleen in schilderijen tonen..."

Daarnaast zijn lang niet alle kunstwerken 'geschilderde doeken'. Het getoonde is meestal relatief traditioneel, maar sommige kunstenaars nemen het niet zo nauw met het begrip 'schilderen op canvas'. Han Schuil en Richardo van Eyk werken bijvoorbeeld op aluminium. Rafaël Rozendaal maakte zogenaamde lenticulaire schilderijen (denk aan zo'n ansichtkaart waarvan de afbeelding verandert als je hem heen en weer beweegt). Bij 'Untitled' van Frank Ammerlaan uit 2016 helemaal geen verf noch doek: dit werk is geconstrueerd uit een spiegel en zink op metaal. 

1. Carla Klein, 'Untitled', 2018. 2. Rafaël Rozendaal, 'Something Open .com', 2016 en 'Near Next .com', 2017. 3. Robert Zandvliet, 'Zonder Titel', 2016. 4. Morgan Betz, 'Day', 2013. 5. Marlene Dumas. 6. Tjebbe Beekman, 'Avondrood', 2017.

In de - in de aanhef genoemde recensie van het Museumtijdschrift (positief) las ik de volgende alinea, die ik hier graag citeer. Dus daar komt 'ie. "Schilderkunst vertraagt het oog en dat is een bijzondere waarde in een tijd waarin we dag en nacht worden bestookt met flitsbeelden. Schilderkunst is een intellectuele, emotionele en esthetische vluchtheuvel die twee stappen verwijderd is van het dagelijks leven. Juist dat maakt haar zo vitaal."

Hear, hear (zouden de Engelsen zeggen). Ik ben het hier volledig mee eens. Ik vond de tentoonstelling een fijne verzameling met mooie schilderkunst van toppers van Nederlandse bodem. 

Maar goed, wie ben ik?

Misschien al (te) snel tevreden?

Hoe dan ook, je kunt de tentoonstelling nog tot en met 7 oktober zelf gaan bekijken. Kijk even op de site voor bezoekersinformatie.

-X-

Wandschilderingen.

Speciaal voor de tentoonstelling heeft het Dordrechts Museum vier kunstenaars* bereid gevonden om wandschilderingen te maken. "Het beschilderen van muren en plafonds bestaat al zo lang er geschilderd wordt. Die praktijk lijkt weer te herleven." 

* Sarah Verbeek, Jan van der Ploeg, Gijs Frieling en Thomas Raat.

1. Sarah Verbeek, "A Reflection of the Image Within (Horizontal & Vertical), 2018 in het trappenhuis. 2. Gijs Frieling, 'Kadiköy', 2018 in de poort en 3. Jan van der Ploeg, 'Zonder Titel', 2018 aan de achtergevel van het museum.

Tekst en (iPhone)foto's: ©Miriam van der Meer (www.agreylady.nl).