Best wel mooi: Seth Price in het Stedelijk,

maar...
Na 'best wel' volgt vrijwel altijd een 'maar'. Zo ook in dit geval. Op dit moment is er in het Stedelijk Museum in Amsterdam, onder de titel 'Social Synthetic' een tentoonstelling van de Amerikaanse kunstenaar Seth Price te zien. En ik vind het werk van Price best wel mooi, (....) maar de bedoeling en betekenis van de diverse installaties gaat mij 'boven de pet'. En waar de zaalteksten normaliter duidelijkheid zouden moeten verschaffen, raak ik (steeds verder) het spoor bijster. Ik begrijp er niets van. Gelukkig ben ik niet de enige, want anders zou ik nog gaan twijfelen aan mijn eigen intelligentie.

Maar wat vind jij?

Fuck Seth Price

Let wel: dat zijn niet mijn woorden. In zijn fictieve autobiografie 'Fuck Seth Price' beschrijft de kunstenaar de oppervlakkigheid van de kunstwereld. De in 1973 in Oost-Jerusalem, Israel (Palestina) geboren kunstenaar schrijft namelijk ook boeken. In de tentoonstelling zie je een uitgebreid beeld van zijn artistieke carrière tot dusver. Hij laveert tussen de wereld van televisie en politiek, webdesign en reclamefotografie, promotiefilmpjes van de wapenindustrie en schilderijen uit de kunstgeschiedenis. Kortom, volop veelzijdigheid.

In de presentatie in het Stedelijk zijn dan ook meer dan 150 werken te zien die gemaakt zijn tussen 2000 en 2017. Je ziet beelden, film en video, fotografie, een eigen kledinglijn van 'envelop-jassen', webdesign, tekeningen, schilderijen en je hoort muziek. Tot slot liggen er (dus) ook een aantal boeken van zijn hand. Een alleskunner. Of beter: een allesdoener. Pin hem nergens op vast, want de volgende keer verrast hij je met een heel andere uitingsvorm. Price beperkt zich niet tot één medium of stijl.

Ondoorgrondelijk 

De thema’s in het werk van Price schijnen grote invloed te hebben op zijn eigen generatie-, maar vooral ook jongere kunstenaars en dat is het gevolg van Price's veelvuldige gebruik van digitale manipulatie. Maar dat is gelijk weer zijn dilemma: naast die grote affiniteit met computer-technologie, heeft hij ook grote aarzeling bij het gebruik van al die digitale verworvenheden. Enerzijds hebben wij oneindig veel nieuwe mogelijkheden om eigen beeldmateriaal te maken en daarmee ons eigen verhaal te vertellen. Anderzijds worden we 'doodgegooid' met al die verschillende en soms/vaak onbetrouwbare beelden. 

(K)not paintings

Oké. Tot zover begrijp ik het allemaal nog. En heb ik het ook best naar mijn zin, op die warme zondagmiddag in het (airconditioned) museum. Van de werken in afgegoten, vacuüm-gevormde mallen van gezichten, bomberjacks, vuisten, borsten en touw (knopen) was (ben) ik uitermate gecharmeerd. (Doet mij sterk denken aan dat design-speelgoed - ook wel instelbare matrijs of 'spijkerbed' - waarmee je een 'afdruk' kunt maken van je hand of welk ander (klein) voorwerp dan ook.  Dat blijft intrigeren).  

Maar echt begrijpen...? Dat vraagt wel erg veel van mijn hersencellen, en - zoals gezegd - word ik ook niet veel wijzer van de zaalteksten. Bij de bomberjacks: 'het afgegoten en vacuum-gevormde jack, verfrommeld alsof het is weggegooid en gestempeld met de datum van zijn productie, zit vol met verwijzingen naar de voortdurende, snel veranderende productie van identiteit".

Wat? En even later: "door zich te richten op de spanning tussen platheid en volume, schoonheid en lelijkheid, aan- en afwezigheid, de machine en het lichaam verwijst Price naar de manier waarop verpakking en presentatie betekenis creëren door een reeks van tegenstellingen en omkeringen".

I rest my case

Mijn punt is gemaakt en vanaf hier lees ik geen 'bijschriften' meer. Laat ik de kleine lettertjes voor wat ze zijn en laat ik de rest van het getoonde gewoon 'over mij heen komen'. En wat blijkt: ik  kan ook zonder commentaar van de expo genieten. Me verwonderen. Ook goed.

De Kunstmeisjes - vier collega-bloggers met een kunsthistorische achtergrond, die op hun site exposities reviewen - geven de tentoonstelling 'Social Synthetic' de kwalificatie "expert level: crazy pro" en gezien hun opleiding kunnen zij het weten. Sowieso leuk om te lezen, omdat zij - beter dan ik én in gewone taal - duidelijk kunnen maken wat er volgens hen aan deze expo schort. De meisjes (zeg maar vrouwen) doen bij elke aflevering hun pros and cons. Dus als je meer wilt weten over deze tentoonstelling, dan raad ik je aan de Kunstmeisjes te consulteren. Doe ik ook, bij tijd en wijle.

Als je toch in het Stedelijk bent, neem dan de gelegenheid te baat om ook bij de jonge Duitse kunstenaar Jana Euler te kijken (hieronder twee foto's van haar werk) én ga langs bij (this year's winner of the Hasselblad Award) de Nederlandse fotograaf/video-artiest Rineke Dijkstra. 

-X-

Er liggen inmiddels een aantal verslagen 'op de plank'. Fotograaf Robert Mapplethorpe bijvoorbeeld en het prachtige hyperrealisme in de Kunsthal Rotterdam.
Vandaag (31/5) begint de 5-daagse KunstRai in - je begrijpt het - de Rai in Amsterdam. Woensdag 7, 8 of 9 juni reis ik (weer) af naar Rotterdam voor Design District.

Kortom: genoeg om naar uit te kijken..

Alle (iPhone 6s) foto's: www.agreylady.nl