Vandaag een typisch gevalletje cultuur-barbarisme waaraan ik mij schuldig ga maken (en dat is niet voor het eerst...). In de kunstwereld word ik voortaan bestempeld als risee én charlatan, omdat ik het waag drie exposities in het prachtige Gemeentemuseum in Den Haag in één blogpost te behandelen. Niet met elkaar te vergelijken grootheden, maar toch wil ik aan alle drie aandacht besteden.
Vandaag krijg je een verslag van de mooie werken van Lee Bontecou, de imposante doeken van Raquel Maulwurf in 'The Carbon War Room' én besteed ik aandacht aan de speelse Wonderkamers in het souterrain van het mooie, door architect H.P. Berlage ontworpen museum.
Zie het maar als een snuffelverslag én als pleidooi voor een eigen bezoek aan dit Museum in de Hofstad. Absoluut een aanrader en voor ieder wat wils.
 |
| In het trappenhuis (één van de vier) een kunstwerk van Sol Lewitt. 'Walldrawing no. 373, lines in four directions', 1982 en 2000. |
Het kan niet op
En moet je nagaan? Tegelijkertijd kun je in het museum ook nog Mondriaan en Bart van der Leck zien (en deze expositie verdient - uiteraard zou ik willen zeggen - een eigen blogpost, so stay tuned!), is er een tribute aan de recent overleden illustrator Peter Vos, leer je 'alles' over het (Delfts) blauw in Chinees keramiek in de opstelling getiteld 'Porselein met karakter én zie je het op goede vrijdag (14 april jl.) geopende 'Rumoer in de Stad, de schilders van tachtig', over de Nederlandse impressionisten. Daarnaast is er natuurlijk ook nog de vaste collectie.
Het kan niet op! (En wil je alles zien, dan heb je - weet ik uit ervaring - aan één middag niet genoeg).
Het kan niet op! (En wil je alles zien, dan heb je - weet ik uit ervaring - aan één middag niet genoeg).
De zwarte gaten van Lee Bontecou
We beginnen dit relaas met de Amerikaanse kunstenaar Lee Bontecou (1931, Rhode Island, USA en haar achternaam verraadt Nederlandse roots), die sinds het begin van haar creatieve loopbaan heel herkenbaar werk maakt, waardoor een chronologische opbouw van de tentoonstelling niet nodig bleek. De kunstenaar was in de jaren zestig en zeventig een van de weinige vrouwelijke pioniers in de art scene van New York.
Haar kunst bestaat uit (potlood-)tekeningen in soms simpele schriftjes met naturalistische, technisch aandoende schetsen én sculpturen. En deze objecten hebben allemaal een ronde opening. Een donker gat, een zwart oog. De kunstenaar laat de betekenis van die intrigerende gaten in het midden (letterlijk en figuurlijk) en geeft daarmee de toeschouwer de mogelijkheid voor een eigen interpretatie.
Geen van de werken heeft een titel, anders dan 'zonder titel'. Slechts een opsomming van de datum en de gebruikte materialen (bijna zonder uitzondering: gelast staal, canvas, draad en roet) flankeren de werken. In de tentoonstelling is een reconstructie te zien van een met tekeningen beplakte muur uit het atelier van Bontecou. Alle getoonde schetsen daterend uit de periode 1958 tot en met 2010 en ze hebben allemaal een essentiële rol bij het creëren van haar objecten.
Speciaal voor de tentoonstelling in het Gemeentemuseum maakte de kunstenaar de 'Sandbox': een hele grote bak gevuld met zand, waarin gedroogde plantenstengels en kleinere werken van Bontecou uit de vijftiger jaren tot nu.
Haar kunst bestaat uit (potlood-)tekeningen in soms simpele schriftjes met naturalistische, technisch aandoende schetsen én sculpturen. En deze objecten hebben allemaal een ronde opening. Een donker gat, een zwart oog. De kunstenaar laat de betekenis van die intrigerende gaten in het midden (letterlijk en figuurlijk) en geeft daarmee de toeschouwer de mogelijkheid voor een eigen interpretatie.
Geen van de werken heeft een titel, anders dan 'zonder titel'. Slechts een opsomming van de datum en de gebruikte materialen (bijna zonder uitzondering: gelast staal, canvas, draad en roet) flankeren de werken. In de tentoonstelling is een reconstructie te zien van een met tekeningen beplakte muur uit het atelier van Bontecou. Alle getoonde schetsen daterend uit de periode 1958 tot en met 2010 en ze hebben allemaal een essentiële rol bij het creëren van haar objecten.
Speciaal voor de tentoonstelling in het Gemeentemuseum maakte de kunstenaar de 'Sandbox': een hele grote bak gevuld met zand, waarin gedroogde plantenstengels en kleinere werken van Bontecou uit de vijftiger jaren tot nu.
Now something completely different
Ik ga door met de Nederlandse, maar in Spanje geboren Raquel Maulwurf (1975, Madrid) die zelf haar tentoonstelling inrichtte met als titel 'The Carbon War Room'. Met de expositie stelt de kunstenaar de vernielzucht van de mensheid aan de kaak. Alle werken hebben betrekking op tragische natuur-, of door menselijke invloed ontstane rampen: de overmatige uitstoot van broeikasgassen, de eeuwig brandende kolenvelden in India en de 'killing fields' als gevolg van zowel de 1ste, als de 2de Wereldoorlog. Zo verwijst de tekening 'Louisiana' naar de gevolgen van de orkaan Katrina (2005) en 'Black Sea' naar de olieramp in de Golf van Mexico (2010).
Ondanks de 'zwaarte' van de onderwerpen, vond ik de werken niet gedeprimeerd óf deprimerend. Eerder mooi en indrukwekkend, of het nu de kleine 'A4-tjes' of de meters-grote tekeningen betrof. Om een extra dimensie toe te voegen aan de, op museumkarton gemaakte houtskool-tekeningen, bewerkte Maulwurf de werken met een stanleymes. En juist door die toevoeging komt er in die monochrome afbeeldingen een prachtige 'beweging' (ik weet niet hoe ik het anders moet noemen).
Ook (vooral) leuk voor de kinderen...
Last but not least de speelse Wonderkamers in het souterrain van het museum. Beeldende en toegepaste kunst in een bijzondere setting. Heel interactief, vandaar dat ik de uitstallingen speels noem. Uitermate geschikt voor de (dwarse) puber die jij (met zachte dwang) mee probeert te krijgen naar het museum. Want er is werk aan de winkel voor je meegesleurde tiener. Vraag om een tablet en ga gezamenlijk al 'gamend' door de expositie. Interactief dansen, de catwalk aflopen in historische kledij en modelleren op de cover van een modetijdschrift. Het kán en móet wil je het einde van de wonderkamers bereiken. Als 'prijs' krijg je namelijk de mogelijkheid om je behaalde wedstrijdpunten in te ruilen voor kunstwerken, waarmee je je eigen museumzaal kunt inrichten. En dan delen met je (social media) vrienden.
Hoe tof is dat! (of cool....?)
Hoe tof is dat! (of cool....?)
Het miniatuurmuseum
En aan het einde van de Wonderkamers wacht nog een ander fenomeen. Het is niet nieuw (want het wordt al enkele jaren tentoongesteld), maar wat is het ontzettend leuk! Een miniatuurmuseum. Kunstwerkjes van (maximaal) 10x10x10 centimeter. De collectie is eigendom van het verzamelaars-duo Ria en Lex Daniëls uit Amsterdam en het omvat 2000 pieces of art van ruim 850 kunstenaars: bekende en minder bekende. Enkele van de grote namen zijn Damien Hirst, Yves Klein, Roy Lichtenstein, Picasso, Marlene Dumas, Wim T. Schippers en Erwin Olaf.
De uit de hand gelopen hobby van het echtpaar Daniëls is ondergebracht in een vier verdiepingen tellend, door twee Franse architecten ontworpen, bouwwerk. Met de 13.2 m² heeft dit kleinste museum ook een plekje in het Guinness Book of Records weten te bemachtigen.
Té leuk en alleen dit deel van het museum is al goed voor een paar uur kijkplezier. Ook een must voor de poppenhuis-liefhebbers.
De uit de hand gelopen hobby van het echtpaar Daniëls is ondergebracht in een vier verdiepingen tellend, door twee Franse architecten ontworpen, bouwwerk. Met de 13.2 m² heeft dit kleinste museum ook een plekje in het Guinness Book of Records weten te bemachtigen.
Té leuk en alleen dit deel van het museum is al goed voor een paar uur kijkplezier. Ook een must voor de poppenhuis-liefhebbers.
 |
| Foto: Gemeentemuseum Den Haag |
Deze blogpost is (wederom) een beetje langer geworden dan de bedoeling was. Maar ja, met zoveel enthousiasme is het moeilijk schrappen. Al het momenteel in het museum getoonde kunst is (volgens mijn bescheiden mening) de moeite van het bekijken waard.
Ik hoop dat jij er net zo over denkt... ;-)
-X-
Zelf gaan kijken is natuurlijk ook een prima optie. Hier vind je bezoekersinformatie!
Alle foto's: www.agreylady.nl (tenzij anders vermeld).
