Het zou een beetje flauw zijn om er niet op terug te komen en ik had het je beloofd...
In mijn blogbericht van 21 januari versloeg ik op deze plaats het eerste deel van het tweeluik van Jordan Wolfson's 'Manic Love/Truth Love' in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Met gemengde gevoelens en dat mag ook blijken uit de titel van de blogpost: you love it or hate it.
En na een 'adempauze' van precies 19 dagen is sinds 18 februari het tweede deel van de expositie te zien. De Female Figure in Truth Love (de opvolger van Manic Love) is een wulpse playmate met sexy draaiende heupen en billen, hetgeen als bijzonder opwindend kan worden ervaren. Maar dan! Het gezicht van de dame is geen gezicht, met dat afzichtelijke roofvogel-masker.
Ik heb haar ook live heb mogen aanschouwen en dat is per dag aan slechts 88 belangstellenden 'gegund'.
Kijk je mee?
 |
| Jordan Wolfson (2014), courtesy the artist and David Zwirner, New York. Photo: Andreas Laszlo Konrath |
Waar je in het eerste deel van de tentoonstelling met een hele zaal belangstellingen de bewegingen van 'Coloured Sculpture' kon volgen, is het tweede deel veel intiemer. Even terug in de tijd én om je geheugen op te frissen, zie je hieronder een foto van het geniepig kijkende mannetje die aan armen, voeten en hoofd (met veel kabaal) aan ijzeren kettingen door de museumzaal werd rondgetrokken. Grappig en eng tegelijkertijd, vooral als hij met zijn computer-ogen de menigte aankeek. (Lees hier mijn blogbericht over deel 1 van de tentoonstelling).
Vandaag gaan we door naar het tweede deel van de expositie.
"ik ben gay / ik zou een dichter willen zijn"
Niet ik, maar dit is wat de dame zoal prevelt. 'Mijn moeder is dood, mijn vader is dood, ik ben gay, ik zou een dichter willen zijn, dit is mijn huis' en dan in het Engels. En er zijn flarden muziek waarop de robot, ook wel animatronic, beweegt. Voor een spiegel en draaiend met haar heupen in een wit smoezelig niemendalletje (zou mijn moeder gezegd hebben), blonde pruik en hooggehakte, witte lakleren lieslaarzen staat de dame te strippen zonder dat zij kleren uit doet. Maar het is geen prettig gezicht, want haar gezicht... Nou ja, dat weet je inmiddels. De ogen achter het 'heksen'masker staren je door computergestuurde eye-tracking aan en je voelt je een voyeur.
Al deze gewaarwordingen heb ik mij laten vertellen (én ik zag een filmpje op YouTube), want door een tijdslot én de kleine ruimte waar mevrouw 'haar ding staat te doen', kunnen er dus maar een beperkt aantal mensen naar binnen (88 per dag). Ik heb de tentoonstelling wel gezien, behalve dus de Female Figure (en dat is wel de trekker van de tentoonstelling).
(De medewerker van het Stedelijk - die volgens mij gillend gek werd - vertelde mij dat er per dag zo'n 2.000 mensen geïnteresseerd naar binnen willen (ja, je bent er toch...). Ik benijdde hem niet, want je kunt niet reserveren via de website of per mail. Je moet je persoonlijk melden en dan maar wachten... Heb ik dus niet gedaan).
videowerken en digitale schilderijen
Genoeg over de 'Female figure'. In de tentoonstelling zie je ook een aantal vroegere werken die de aanloop naar de vrouwenrobot vormen. In de video 'Favorite things' uit 2008 laat Wolfson bijna één uur lang fragmenten zien die hij op YouTube vond. Je kijkt met hem mee naar de beeldenlawine op zijn laptop: wat beelden van Jacques Tati, een interview met Charles en Ray Eames uit 1956, en dan weer een nieuwsbericht. Zoals bij meer contemporaine kunstenaars gebruikt Wolfson vaak foto's en video's die hij tegenkomt, maar - naar eigen zeggen - een hi-tech fanaat is hij niet. In de zaal ratelen meerdere filmprojectoren met 16-millimeterfilms, sommige mét, andere zonder geluid. In de meeste gevallen hoor je Wolfson's eigen stem die over de video heen is gemonteerd. Grappig vond ik de 'tekenfilm' Animation Mask uit 2011, waarin een karikatuur van een pluizige orthodoxe jood in Vogue bladert en de geile conversatie van de kunstenaar en een vriendinnetje mimet.
En hierbij moet ik iets bekennen: ik heb niet zoveel met video-kunst. Ik verveel me al snel als ik moet kijken naar iets waar ik naar moet kijken. Zoiets.
Kijkwijzer > 12 jaar
Het werk van Jordan Wolfson is niet direct geschikt voor jonge kinderen, dus laat die maar thuis. De 'meedogenloze' marteling van Colored Sculpture bekeek je zeker niet emotieloos (hoewel ik die performance ook wel iets grappigs en fascinerends vond hebben), Female Figure is om een andere reden weer ongeschikt voor kinderen (zeker ook gezien de lange wachttijden).
Wolfson's kunst heeft duidelijke verwijzingen naar, en afbeeldingen van en met seksualiteit, (homo-)erotiek en pornografie en - zonder moralistisch te willen doen - lijkt ook dat facet van Wolfson's werk mij minder geschikt voor de jonge kijker (zelfs ík vond het een en ander - met mijn preutse aard - nogal gênant). Een goed voorbeeld daarvan is de vitrine waarin kreeftenscharen liggen die met nietsverhullende pornoplaatjes zijn beplakt. Tja...
Mocht jij overwegen een bezoek te brengen aan de tentoonstelling óf ben je so wie so geïnteresseerd in meer informatie? De Volkskrant schreef een review met de titel "Wolfsons Stoeipoesrobot in Stedelijk Museum verveelt" en op de weblog van De Kunstmeisjes krijg je een pro én een contra om de expositie te gaan zien. Het dagblad Trouw tenslotte, geeft de expositie vier sterren.
Daarmee heb je een No Go / een Go, or No Go / en een Go.
Zie maar...
-X-
Have a nice day!
PS. Even héél iets anders. Sinds afgelopen woensdag (1 maart) is de JASSA-collectie van Ikea leverbaar. Naar verluidt is dit een zéér limited edition (op = echt op! volgens de Zweedse groothandel) met ontwerpen van een viertal designers, waaronder onze eigen Piet Hein Eek. Voor mij een beetje té bohemian, hippie Ibiza, maar wel heel vrolijk en lekker zomers. (Klik op de link voor een impressie).
Alle foto's: www.agreylady.nl
24 maart 2017
In eerste instatie lukte het niet, maar vandaag (24/3) ik kreeg een tweede kans: mijn persoon op links bij Female Figure. 'Come, come', lonkte ze naar me.... (toch wel spectaculair, deze dame). Ook wel #cyberseksheks genoemd.
