Citytrip Madrid: 'La ciudad del abrazo' en het Prado

Zo noemt Manuela Carmena, de burgemeester van Madrid haar stad sinds zij in mei 2015 aantrad (als eerste burgermoeder ooit, én van linkse signatuur na 25 jaar rechtse burgervaders). En wanneer je la ciudad del abrazo naar het Engels zou vertalen, kan krijg je the city of hugs. De stad van omhelzingen. Zij baseert haar uitspraak op het feit dat Madrid de enige hoofdstad is (zou zijn) met een standbeeld die deze uitspraak symboliseert. 

Ik vond de Madrileño over het algemeen heel aardig. (Hoewel ik in twee musea nogal bot werd behandeld. Maar ja, dat kan je overal gebeuren). Maar om iedereen daarom zo maar om de hals te vallen? Zo ver wil ik niet gaan.

Ga je mee?

Juan Genovés 'El abrazo'

Ik begin dit meerdelige verslag van mijn Madrileense inspiratiereis met een foto van streetart (arte urbano). Want net als elke andere grote metropool is Madrid werelds en een stad van uitersten. En waar Barcelona wordt overlopen door hordes toeristen, is het in de hoofdstad van Spanje betrekkelijk 'rustig'. Afgezien van het Museo Nacional del Prado heeft de stad geen enkele bezienswaardigheid die over de hele wereld bekend is, zoals de werken van Antoni Gaudí in Barcelona (in Madrid is geen enkele kunstwerk van Gaudi te vinden). Maar dat is misschien ook haar charme, want hierdoor ligt de nadruk vooral op de gezelligheid, de mensen, het lekkere eten en de fijne, 'relaxte' sfeer.

Stad van uitersten 

Maar hoe verwerk je zo'n 400 foto's en alle indrukken, ervaringen en belevenissen in twee of drie lezenswaardige blogberichten? Hoe comprimeer je 5 dagen bomvol inspiratie in enkele minuten kijk- en leesplezier? Hier ligt mijn opgave.

We gaan van start.

Oso y Madroño: de beer en de meiboom. Het symbool van de stad.

Madrid: een stad van uitersten. Neem het Prado. Dit museum wordt gezien als één van de grootste en beroemdste in de wereld en met de meer dan 8.600 schilderijen, tekeningen en beeldhouwwerken bezit het een indrukwekkende kunstcollectie uit de 14de tot de 19de eeuw. Alle 'grote jongens' hangen er (de meisjes deden toen nog niet mee). Uiteraard veel werken van de 'oude' Spaanse meesters als El Greco, Velázquez, Zurbarán, Murillo en Goya. Met andere beroemde tijdgenoten als Rembrandt, Rubens, Raffaël, Titiaan en ga zo maar door, vrijwel ondoenlijk om alles in één keer te zien. Daarom is het museum zo slim geweest om een handzaam boekje samen te stellen met daarin 50 masterpieces in chronologische volgorde. Beginnende in de 15de eeuw en op nummer 1 in dat boekje staat 'de tuin der lusten' van onze eigen (nationale held) Jheronimus Bosch. 

Het Prado versus StreetArt

Óp naar zaal 56 op de begane grond (en dan niet verdwalen), want dát moet ik zien. Een echte Jeroen Bosch. En toen ik het drieluik uiteindelijk gevonden had, stond er voor het schilderij net zo'n mensenmassa als te doen gebruikelijk voor de Nachtwacht. Met één verschil: in het gehele Prado is het streng verboden te fotograferen (prohibido fotografiar). Dat is een zegen voor het 'kunst kijken', want je wordt niet van je sokken gelopen door selfie's makende 'belangstellenden' (met recht tussen aanhalingstekens), maar voor mij frustrerend. Ik wil je natuurlijk op je wenken bedienen en een mooie foto-reportage afleveren.

Maar ja. Dan rest mijn niets anders dan dat 'probleem creatief op te lossen'. En daar boodt de museumwinkel uitkomst. Daar te koop (en te fotograferen) was een 'reproductie' van IXXI (ook dutch design) (en al fotograferend trof mijn oog een detail in het schilderij ↓).

Balorig en de suppoosten te slim af te willen zijn, maakte ik ook nog een paar foto's vanuit de heup. Zeg maar met de verborgen camera. Noem het burgerlijke ongehoorzaamheid.

Wel een beetje flauw, Van der Meer....

(Toch nog een puntje van kritiek: waarom spreken de suppoosten in het wereldberoemde Prado geen Engels)?

Ik wil (nogmaals) benadrukken dat ik geen kunstkenner ben, maar slechts een liefhebber. En dan mag je je voorkeur uitspreken, toch? (Dat mag natuurlijk altijd). Nou, dan blijkt ook nu weer dat mijn kunsthart (nee, ik heb geen kunsthart...) niet veel sneller gaat kloppen bij die oude meesters. Hoewel zeer veel bewondering hebbend voor het vakmanschap, het ambacht en hun technische vaardigheden, loop ik pas echt warm voor 'moderne kunst' (vanaf ongeveer 1900).

kunstkenner of kunstliefhebber

Concluderend zie je vandaag dus bar weinig van wat je in het Prado kunt verwachten. Ik ben blij dat ik het wereldberoemde museum heb bezocht, maar dat wil niet zeggen dat ik een bezoek aanbeveel. 'Alleen' als je een groot liefhebber bent van 'de klassiekers' zou ik (flink) tijd vrijmaken voor het Prado. Zo niet, dan zijn er andere mooie, fijne musea in Madrid die ik onder je aandacht wil brengen. Maar die zie je de volgende keer.

(Tipje van de sluier: Museo Thyssen Bornemisza, Caixa Forum, Museo Reina Sofia en speciale aandacht voor de geweldige beelden bij het Museo de Arte Público).

Goed. Weinig Prado, veel StreetArt en ik hanteer een ruim begrip. Waar sommige alleen de (van oorsprong illegaal aangebrachte) muurschilderingen StreetArt zouden noemen, ben ik geneigd de ruimere definitie aan te houden: StreetArt als de verzamelnaam van alle beeldende kunst in de publieke ruimte. En daarmee kun je alle kanten op.

StreetArt

Fijn, toch? Want wanneer je al slenterend over de grote boulevards, in de (winkel)straten, over de grote- en kleine pleinen en in (soms sinistere) stegen je ogen goed open houdt, dan zie je van alles. Waardoor je uiteindelijk - na vijf dagen het gemiddelde op je stappenteller behoorlijk omhoog te hebben gebracht - thuis komt met zo'n 400 foto's waar je een keuze uit moet maken.

En dan zijn we voor vandaag rond....

-X-


To be continued!

'Say cheese voor het Prado...'

Alle foto's: agreylady.nl